SUFİ SAJA

Yazarlarımızdan; Ahu Van'ın Tursallısında öğretmenlik yapıyordu.O bir askerdi zaten bizim için, onun da kocası Ali askere gitti şuanda Samsun'da.
Yazarlarımızdan; "istiridyeden inciye" yani Sedef'in oğlu Kemal askere gitti, şuanda Ankara/Polatlı'da.
Yazarlarımızdan; Ela'nın kocası Efe askere gitti, şuanda Denizli'den Söke'ye transfer oldu.
Ben Tontini yani Dilek de oğlunu askere teslim etti biliyorsunuz!Kader birliği yapmış 4 yazarın bundan böyle Ayrılık,Hasret ve vuslat konusunda yazacakları yazılardan umarım sıkılmazsınız inşaallah! Sevgilerimle.

AHU'dan ALİ'sine;
Vedalar vardır; sadece gözler konuşur. İçinde hüzün, kahroluş ve çaresizlik… O kadar dolulardır ki başka bir şey sığmaz içlerine. Kelimeler açıklayıcı değildir artık. Bir sessizliktir ki kahrettirir insanı. Saatler dakika olur, dakikalar saniye; saniyeler… Bitmesin istersin, o an “Gitme!”demek istersin. Çaresizce susarsın. Bir yumruktur boğazında hapseden kelimelerini. Sıkı sıkı sarılırsın ruhuna girercesine. Titrer bedenin donarsın, yanarsın vedasının acısıyla.


Ellerinin ellerine son kez değmesi acıtır içini. Bir iç çekersin, artık sırtını dönmüştür gidecek olan. Son kez arkasına bakar O da. Gözlerin kaybolana kadar takipçisi, yüreğin gittiği yere kadar onunla. Gittiği an, içinde kalmış ne varsa dışarı atarsın. Ağlarsın. Ellerin ceplerinde yalnız kalır. Yanında yürüyormuşçasına bakarsın ki yerinde koca bir boşluk bırakmış giden. İçin bomboş kalır. Issızlık çöker avuçlarına. Etraf karanlıklaşır sabahın köründe. Yarım kalan sözler aklından geçer, tekrar eder durursun.“Keşke”lerin bırakmaz peşini. Şehir suskun, yollar küsmüş gibi uzun… Geçmek bilmez zaman; saniyeler dakika, dakikalar saat, saatler… Allak bullak olmuş bir kalptir geride kalan. Yarım kalmış anılar gizlidir içinde. Yaşanmayı bekleyen hayaller kurmaya başlarsın, çaresizce…
Şuan o çaresiz hayallerin içinde bir yüreğim var ki; acısı tarifsiz. Deliliğe vurmuş, aylak zamanların eşiğinde debelenmiş durumdayım. Yarım kalmış bedenim, ruhum. Eşimi, hayat arkadaşımı ayrı ayrı şehirlerdeyken bile askere yolculamak gerçekten çok zormuş. O yokken güneşin her doğuşu vuslata yaklaşmanın heyecanıyken, batışı da yalnızlığımın yanı başımdaki nöbetçiliği olacak. Bilmiyorum ki nasıl alışacağım yokluğuna. Beni kim koruyacak, kim teselli edecek yersiz üzülmelerimde? Kime şımaracağım, yoktan yere kime küseceğim? Tutturamadığım yemeklerimi kime zorla yedireceğim?
Sanırım kalbimdeki derin bıçak sızısı o güzellll kavuşma anına kadar, saplandığı ilk anki gibi taze kalacak... Bize ait bütün güzel anları içimdeki sandığa koyacağım ki toz tutmasınlar yalnızlığımla, yalnızlığımda. Söz veriyorum, geldiğinde her şeyi yerli yerine yerleştireceğim; kahkahalarımızı yine başucumuza, mutfak masamıza derin sohbetlerimizi… Takvimde üzerini karaladığım her gün için bir tebessüm, yuvamıza dair bir hayal daha ekleyeceğim sayfaya. Güçlü duracağım en zayıf zamanlarımda; bir söğüt kadar kırılganken bile, dediği gibi yaşlı bir çınar gibi sağlam, Nisan’da badem ağacı gibi hayat dolu...
Sevgilerimle ***AHU***