SUFİ SAJA

İkizler anne karnında belirmeye başlamışlardı.Mutluydular sonsuz ve sorunsuz bir dünyada yaşıyorlardı.Zamanla kendilerini ve yaşadıkları çevreyi sorgulamaya başladılar.Onlara kim yaşam vermişti?Gereksinimlerini kim karşılıyordu?

İkizlerden biri,kendilerine yaşam veren göbek bağını farketti ve -işte kardeşim dedi.
-Bizim tüm gereksinimlerimiz bu bağ ile karşılanıyor.
Öteki dudak büktü;-Bu görüşe katılmıyorum herşey bir rastlantı eseri! dedi.

İkizlerin elleri ayakları ve öteki organları biçimlenmeye ve büyümeye başladı.O sonsuz dünyaları daralmış ve kendilerine küçük gelmeye başlamıştı.İkizlerden biri doğum anının yaklaşmakta olduğunu,başka bir dünyaya geçeceklerini ve kendilerine yaşam veren varlığa kavuşma zamanının geldiğini söylerken,öteki buna inanmadığını ve yaşamlarının sonuna geldiklerini dile getiriyordu.İçinden de "Yeni bir yaşam,yeni bir dünyaymış"..Öte tarafa kim gitmiş te dönmüş diye ,söyleniyordu.

Dokuzuncu ayın sonuna geldiklerinde birinci ikizin ana karnındaki yaşamı sona erdi ve bu ikiz doğdu.Ana karnındaki ikiz ise -Kardeşim öldüüü diye ağıt yakmaya başladı.Aradan Kısa bir süre geçti.Ana karnındaki ikizin başı dönmeye gözleri kararmaya başladı.Kendini kaybetmişti.Son sözü -Ölüyorum galiba oldu.
Gözlerini açtığında kardeşinin yanında olduğunu farketti ve kendilerine bakan sevgi dolu bir çift gözle karşılaştı.Önceki dünyalarında kendilerine yaşam veren sevgi ve şefkat anıtı varlık bu olmalıydı...Karşılaştıkları dünya ise kardeşinin düşlerinin de ötesi bir güzellikteydi.

Bu yazı internet yayını yazıyla Mevlana'nın Mesnevi'sindeki bir öykü bütünleştirilerek oluşturulmuştur.