SUFİ SAJA

Beklerken,
Kendini eksiltme sakın
Beklemek gün bitimini, gündoğumunu, maaş gününü, sevgilinin gelişini, bebeğinin doğumunu eksiltmemeli sendeki seni. Artmalısın çoğalmalısın beklerken. Güneş doğmaz o saat gelmeden, bunu bilirken gecenin ve yıldızların varlığında ruhunu çoğaltmak varken sabahı beklemek neden?
Değil mi ki yaşananlar yaşanıp bittiğinde hayal olup çıkıyor, gelecek olan gelmeden de hayal edilip var edilebilir.
İlk doğumuma 2 hafta kala çalıştığım bankadan doğum iznimi almıştım. Dokuz aylık bekleyişin neredeyse sonuna gelmiştim. Yüzünü, gözünü, elini ayağını henüz görmediğim o içimde kımıldayan canlıya âşık olmuştum daha şimdiden. Beklemek mi âşık etmişti beklenen mi bilmiyorum. Görmeden AŞK olur mu? Diye bir anket yapılsa çoğu kişinin cevabını duyar gibi oluyorum.”olur mu öyle şey?”.”Göz görür gönül mihman olur”Diye…
Sanıyoruz ki göz görüyor.
Hayır, gören: tavus kuşu gibi tüylerimiz, tenimiz, kulağımız, burnumuz, hislerimiz…
Doğum günüm 17 Mart, bir gece önce kuru fasulye yediğimden sancılandığımı sanıyorum önce, daha sonra bir içgüdü önsezi ve işaret; Bugün beklediğim gün geldi diyorum yarı heyecan, yarı korku, yarı sevinçle. Her anne kutsaldır bana göre, çünkü ölümü bile göze alarak yatar o doğum koltuğuna. Olsun der, bir canlının yaratılışına mekân oldu hiç değilse şu bedenim.
Beklemek kendi doğum günümde çoğalttı beni ve hayatımdaki en kutsal en eşi emsali bulunmaz doğum günü armağanımı” Umut’umu” aldım kucağıma çok şükür. Aradan çok uzun yıllar geçse de saniye saniye her anını milyon kez yaşadığımdan o anı ve bebeğimin ilklerini tüm detaylarıyla anlatabilirim sanıyorum.
Beklerken çoğaltıyor kendilerini bebek taşıyan ANNELER.
Tüm anne adaylarına sevgiler.