SUFİ SAJA

"Onu (insan şeklinde) tasarlayıp da ruhumdan üflediğim (ve o da dirildiği) zaman," ...Diyor Kuran. Askıda takılı olmadan buruşup kırışmamış cansız elbise oluşumuz da, üflenilen ruhla canlanıp ta bu cesedimizle ruhlara akışımız da bilmeden. Sanmışız ki bu seyr-ü sefer göze kaşa libasa. Oysa bu yol götürür bu engebeli güzergâhta bizleri Leyla’dan geçirip Mevla’ya.
“Leyla’dan geçme faslındayım,
Mevla’yı bulma yollarında “
Dedirtir maşuka âşık olan sevgiliye.
Ah o kavuşma günleri: kalır mı sende senin izleri? Çıkarılır buruşup kırışmamış elbise, sıcacık ruhun eğninden, karışır ruhun aynasında kendinlen.Maestro susturur telli sazları,vurmalı sazlar konuşur. Söz biter o an sözsüz konuşur tüm sözler kelimelerin karışıp noktaya ulaştığı an. Tüm yargılarla acılar elele tükenir, beklentiler biter, eserler var olur.” KÜN” emri işte o an verilir, üflenildiğin an. Olur KURan. İşte insan.
Sevgilerimle.Dilek.