SUFİ SAJA

Ruhumun derinliklerinde giyindi sözcüklerim rengarenk libaslara,
Çıplaktılar önceleri bedenden etten ve kemikten yana.
Giyindi ovalarım bulutlarla ,yıldızlarla kucaklaşan dağlara.
Salındım indim mavi göklerden,denizle kucaklaşan kumlara.
Gökte gök boncuktum yerde yer, sonra kaldırdılar beni yerden hoppala.
"Ben gök yıldızıyım" dememe kalmadı,denizden geldim sanıp,
Aldı bir çocuk attı beni ummana.....
Yeniden dalgaların hışmıyla vurdum kıyılara kumlara.
Islandım üşüdüm, kurulandım sandım ki az kaldı ışığımı parlatmama.
Kendime döndüm baktım ne göreyim! rengim benzemiş bir KUMA.
Gözlerimdeki yaşları tutamaz oldum,güneş çekilip karanlık bastığında.
Işıl ışıl süslediler kardeşlerim gökadayı,
Bense bağırdım duyuramadım sesimi onlara.
Aslım gök yıldızı desemde ne çıkar,
Artık inanmaz ki kimseler bana.
Ruhumun derinliklerinden hasretimi aşkımı yazdım bundan böyle,
Geceleri ışıklarıyla gökleri aydınlatan kristal yıldızlara.
Olsun dedim Gök adayla ummanın rengi aynı,
Belki birgün ben de parlarım ummanın sularında.