SUFİ SAJA

Güzel hikaye...

Saat şu anda gecenin 00:48'ini gösteriyor.Ve ben iyiki gelmiş okumuşum yazınızı çünkü bu saatde bile olsa birşeyler öğrenebilirmiş insan...

arkadaşlar hikayeden ne öğrendiyseniz de bu kadar kendinize saklayacağınıza yorum olarak yazsanız..
bizde faydalansak..
:))

Ner kadar güzel bir ders çıkmış ama. Dünya malı dünyada kalır...
Canımız sağolsun be:))

İnsan kendini öyle güçlü sanma aptallığındaki, başına gelebilecek herşeyi gerekirse hileye başvurarak savuşturabileceğini sanıyor. Oysa çok önemli birşeyi unutuyor: O bir fani...

Hani bir söz vardır: İşin içinde iş vardır diye, işte bence bu hikayenin de içinde bir, iki gerçek var..
Asıl demek istediklerime geçmeden önce bir iki kelam edeyim..Bu hikayeyi biliyordum. Ancak, Mesneviden bir alıntı olduğundan haberim yoktu..Mesneviyi bir kez daha okuyup bilgilerimi güncellemeliyim.

Gelelim hikayemizin yorumuna
1)Burada Bahsi geçen Hz Süleyman Ya Tasavvuf şeyhi yada mevlanın bizat-i kendisi...

2)Hayvanların dilini bilmek ise tasavvuf şeyhinin yıllarca süren ruhen olgunlaşma sonucu elde edilen bir hikmet zerrede alemi görebilmekte denilen varlığın birliği ilkesi...

3) Verilmek istenen ana duygu;
ruhen olgunlaşmaya erişmeyen insan eğer; böylesi bir hikmete sahip olursa..Gelmeden geleceği görecek bir yetiye sahip olacaktır.. Ve Olgun yada kamil insan olmadığı için bu bilgiyi kendi çıkarları için kullanacaktır. Zira; o hikmeti taşıyacak gerekli ahlaki ruhani yeterliliği yoktur..

4) Çıkarılacak dersler ise iki tane birisi dini diğeri insani
A) Dini olan; insan odur ki Uğradığı zarar sonucu malında oluşacak ziyanın diğer insanların yada mahlukların nasibi olabileceğini idrak etmeli ve tevekküle sığınmalıdır. Yoksa; kaderinden kaçamaz ve daha büyük zararlara uğrar...Öyküde adam hayvanların nasibini 2 kere çalıyor ve üçüncüde canından oluyor.ve hayvanlar nasibini alıyor..
B) İnsani olan ise;
İnsan bazen başına gelebilecek ufak tefek felaketlerin onu daha büyük sorunlardan sakınabileceğini bilmeli ve fazla sinir stres yapmamalı yoksa; sürekli gerilim ve öfke onu canından edebilir...

yorum öykü kadar uzun oldu..kusura bakmayın..bu sefer tam olsun istedim..
:))

Bloglarda yazılan her konuya okuyucunun da bir şeyler katması düşüncesi, bizim de onayladığımız bir bakış açısı.Hüseyin kardeşin yazı ile ilgili yorumuna katılmamak mümkün değil. Tasavvufun kendi içindeki temel mantığı hep insan üzerine kurulmuş olmasıdır.Mesnevi'de geçen hayvan figürleri, İnsanın iç dünyasındaki nefsi huyları
anlatmaktadır.Tasavvuf adına yazılan hikayeleri değerlendirirken bunları göze alarak değerlendirirsek, dıştan içe inmiş oluruz.İç dediğimiz yer ise insanların gözlerinin göremediği tek yer olan kendileridir.Kıyamet; insanın kendi içine keskin bir bakış atışıdır.Ne mutlu bunu başaranlara.Aşk olsun tüm yorum yazanlara, gönüllerine sağlık.

Kanımızca yazar o durki yazdıkları ile sıradan insanları aydınlatırken..diğer yazarlarada ilham versin..

yoksa başkaca bir amacımız yoktur..

:))

Bildiğim güzel bir hikayedir, hatırlattığınız için teşekkür ederim.
Ders verici bir hikaye, yoksa hayvanların dilini bilmek, yada hayvanların geleceğini görmeleri konusunda fikirlerimiz yok.
Bana göre bu hikayeden çıkarılacak ders, mala temah'dır. Ve hırsızlığın sadece çalmak olmadığını anlatımıdır. Bu da bir nevi
hırsızlıktır.
Sevgiler...

Çok güzel bir hikayeydi yeni yaşımda yeni dersler çıkarıyorum:)

Çok güzel bir hikaye. Horoz zaten alınacak dersi söylemiş ama keşke herkes bunu uygulayabilse. O zaman muhteşem bir dünyamız olurdu...

bu hikayeyi bizlere sunduğun için sana gönülden sevgi ve teşekkürler........
sanırım insanlar olarak var olan düzeni anlayamamakla kalmayıp ona sahip olmak için anormal bir acelecilik içindeyiz.....
ne garip... olanı yaşayamamak
hoşçakal