SUFİ SAJA

Kahrı lütuftan ayıramayacak kaç kişi vardır bilinmez ama kahrın içindeki lütufu görecek kişi parmakla sayacak kadar azdır sanırım.

Kahır; simsiyah elbiseleriyle gelir çöreklenip oturur yüreklerimize. Kalp spazmı, mide ağrısı gibi. Böğürtür, geğirtir, dilini büker, gözünü karartır.
Tansiyonlar düşer, tansiyonlar yükselir, bir yangın yeri gibi olur vücut şehri su bile döksen küllenmez daha bir çoğalır alevleri.

Lütuf ismi bile; bir esinti gibi çıkıyor bak ağızdan, şeffaf olmasa bile elbisesi, uzayan elleriyle nasıl da okşuyor yüreğimizi. Lütuf sanki Ravel’in bolerosu çölün tatlı sıcak esintisinde, deve sırtında
uzak diyarlara götürüyor bizleri....
Haydi; şimdi nasıl bulacağız kahrın içindeki lütfu, şerrin içindeki hayrı?

Mevlana’nın bir hikâyesinde:
Adamın biri bir gün, başı cascavlak bir adam görür. İçinden bu tas gibi kafaya bir sille aşk etmek gelir, şırak diye bir tokat indirir.
Tokatı yiyen adam ok gibi yerinden fırlar. Tokat atan:
“-Dur üzerime atılma. Sana dostça bir sualim var cevabını ver, ondan sonra beni istediğin gibi döv. Senin kafana vurunca şırak diye bir ses çıktı. Acaba bu şırak sesi benim elimden mi çıktı, yoksa senin kafandan mı? Bu sualimin cevabını ver” der.
Tokat yiyen adam, onun sorusunun cevabını vermeden tokadı iade eder ve
“-Dostum ben acıdan kurtulamadım ki, oturup düşünceye dalayım. Şimdi senin vaktin olacak, sen düşün “ der.

Burada kahrın içindeki lütuf, şerrin içindeki hayır nerede? Haydi, siz bulun.
Felaketler, musibetler, başa gelen dertler olmasaydı; Sabır, dayanıklılık, cesaret, soğukkanlılık nasıl kazanılmış meziyetler olabilirdi ki?

FUZULİ gibi büyük aşığın dizelerini daha lisedeyken okumuşuzdur hatırlarsınız;
"Aşk derdiyle hoşem el çek ilacından tabib
Kılma derman,kim helakım derdi dermanındadır."
dizelerinde hoşnuttur Fuzuli de birçok aşık gibi derdinden.
"Lokman hekim kendi gelse kanan değilim "der bir diğeri

Biz de deriz ki: Noktanın Sonsuzluğu'nun yazarı değerli insan Lütfü FİLİZ gibi "Kahır da lütuf da sendendir be ya HU."

Derman arardım derdime
Derdim bana derman imiş.
Burhan arardım kendime
Aslım bana burhan imiş.

Sağım solum gözler idim
Dost cemalin görsem deyi
Taşralarda arar idim
Ol can içinde can imiş.

Öyle sanırdım ayrıyım
Dost ayrıdır ben gayrıyım
Benden görüp işiteni
Bildim ki o canan imiş.

İşit Niyazi’nin sözün
Gizlemez asla Hak yüzün
Hak'tan ayrı bir nesne yok
Gözsüzlere pinhan imiş.

Niyazi MISRİ'nin bir deyişi ile bitirelim dedik yazımızı, sevgilerimizle.