SUFİ SAJA

Mahallede bir adam ölmüştü. Cesedi bir tabuta kondu, mezara götürülüyordu. Tabutun arkasından bir çocuk hem ağlıyor hem bağırıyordu: -Babacığım, seni nereye götürüyorlar böyle? Seni toprağa gömecekler. Ah, babacığım, orası öyle daracık, öyle karanlık bir yer ki, orada ne ışık, ne pencere, ne hasır, ne kilim, ne de bir dilim ekmek var. Yemek kokusu bile yok
Çocuğun bu haykırışını Cuha işitmiş ve babasına: -Babacığım şu ölüyü bizim eve götürüyorlar. Demiş. Babası Cuha’ya: - Budala bize niye götürsünler? Cuha cevap vermiş: - Dinle bak; çocuk ne diyor? Öyle bir yere götürüyorlarmış ki, orada ne hasır, ne ışık, ne yemek, ne pencere hiçbir şey yokmuş. Bu bizim ev değil de neresi.