Dinleyip anlamadan, görüp gözetmeden ki yargı mekanizması da değilsek kişilerin ipini çekmeye, ya da kalemi kırmaya, sorgu sual etmeye ne kadar yetkimiz olabilir? Oysa kim bilir kimdi kadının sokakta koluna girdiği o adam?
Acaba o çocuk neden öyle feryat figan ağlıyordu? Anneler bile çocuklarının neden ağladığını kesin olarak bilemeyebilirken, “Hı bu çocuk doymuyor, annesinin sütü yetmiyor” gibi yorum yapıp çokbilmiş edalarla süt veren kadını endişeye sokmak ve bu psikolojiyle gerçekten sütün geri kaçmasına neden olmak ne kadar doğru?
Düşünün bir kez bir insana 3–5 kez “neden rengin soluk hasta mısın yoksa” deseniz kendini güçsüz ve halsiz hissetmesi ne kadar mümkünse, bu adam Ergenekon zanlısı neler yapmış neler dediğinizde belgesiz ispatsız çok kişinin bu yargıya inanması son derece doğaldır. Geçenlerde sufi Cem “tontini, biliyor musun Şems’i derin devlet öldürmüş.”dedi. Şakaymış söylediği ama ben hemen inandım, çünkü bunu söyleyen yalan söylemeyeceğine inandığım bir insandı. Demek ki en güvenilen kaynak bile isterse bizi yanıltabiliyor.
Nasreddin Hoca’ya “ hoca, bak baklava tepsisi gidiyor “ demişler. Cevabı:”Bana ne!” olmuş.”Hocam ama tepsi size gidiyor” sözüne de: “sana ne? “diye cevap vermiş. Hoca önyargılarımızdan kurtulmanın yolunu bence tek cümlede anlatmış.
Beni ağlatan ve çoğunuzun bildiği bu hikâyeyi konumuz önyargı olunca paylaşmadan edemedim. Hikâye bu ya:
“ Köyün birinde kocası, çocuğu doğmadan ölmüş, tek başına yaşayan hamile bir kadın kendisine arkadaş olması açısından dağda yaralı olarak bulduğu bir gelinciği evinde beslemeye başlamış. Gelincik kadının yanından bir an bile ayrılmaz olmuş. Her ne kadar evcil bir hayvan olmasa da gün geçtikçe, oldukça uysallaşmış evcilleşmiş.
Bir kaç ay sonra kadının çocuğu doğmuş. Tek başına tüm zorluklara göğüs germek ve yavrusuna bakmak zorundaymış kadın. Bir gün bir kaç dakikalığına da olsa kadın evden ayrılmak ve yavrusunu evde bırakmak zorunda kalmış... Gelincikle bebek evde yalnız kalmışlar. Aradan biraz zaman geçip anne eve dönünce kadıncağız ne görsün? Gelinciğin ağzı kanlar içinde… Anne çıldırmışçasına gelinciğe saldırıp oracıkta hayvanı öldürmüşşş.
Tam o sırada içerdeki odadan bir bebek sesi duyulmuş
Anne odaya yönelmiş... Ve odada beşiği, beşiğin içindeki bebeği ve bebeğin yanında duran parçalanmış yılanı görmüş.”
Dilerim Allah önyargıların bataklığından bizleri korur, sevgilerimle.Dilek.
11 Şubat 2009 Çarşamba
ALLAH BİZLERİ ÖNYARGI BATAKLIĞINA DÜŞMEKTEN KORUSUN
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
16 yorum:
Dilerim canım ablam.
Allah hiçbirimize onun adına yargı makamına oturduğumuzu zannetmememizi, Onun varettiği kuralların dahilinde yeri geldiğinde bizde varolan sıfatlarını doğru yerde kullanmamızı nasip etsin.
Sevgilerle
Bu hikaye beni de çok etkiler, zaman zaman anımsarın, bahsettiğin gibi anımsayacak ve anımsatacak bir sürü olay yaşıyoruz gün içinde. Dedikoduya ne kadar düşkün olduğumuz da malum. Ne kadar çok acıyor ve acıtıyoruz, gereksiz yere.
Amin Dilekciğim amin...
yine ne kadar güzel bir hikayeyle bağlamışsın eline aklına sağlık...
bu postun çok düşündürücü sevgili sufi... gelincik hikayesini hiç okumamıştım ve şimdi hani olur yaa kafada bir ampül yanar. aynen öyleyim. başıma gelen bir olay değil bu ampülü yakan sadece olması muhtemel her durum için orda dursun beni aydınlatıp, karanlığa ve yalnızlığa götürmeden kendini belli etsin diye...
sevgilerimle...
ah o önyargılar, kimleri nelerle damgaliyoruz kimbilir. Ne doğru, ne güzel bir yazı yine Suficim.
bu hikaye beni de ağlatmıştı... yargılar ve yorumlarla kimler kimlerin hayatını söndürüyor bu hikayedeki gibi somut görebilseler vicdan azapları rahat bırakır mı...
haddimizi bilmeden yorumlar ve yargılarla hayatı ne kadar zorlaştırıyor ve acıtıyoruz... ah bir "ne haddimize" diyebilsek... herşey çok daha kolay olacak galiba...
Teşekkürler, güzel yürek Dilek...
Sevgili Sufim, gelincik hikayesini ben hic duymamistim, senin sayen de gene yeni bir seyler ögrendigime seviniyorum. Önyargili olmamaya calisiyorum.
Sevgiler
öyle çok işlemişki içimize çoğu zaman ağzımızdan çıkan tek bir kelimeyle farkında bile olmadan yargılıyoruz hatta insanları..
Geçen gün bir arkadaşımla uzun uzun hiçbirşeyin göründüğü gibi olmadığını, bazen insanın kendi gözüne bile inanmaması gerektiğini konuştuk. Ne çok yargılıyorduk insanları. Ve kökleri derinde olan olayları hemen basite indirgiyor insanlara hemen kılıflar biçiyorduk. Ve bütün bunlar yüzünden hep yanılsama içinde yaşıyorduk. Dediğin gibi bu bir bataklık ve battıkça gözlerimize ağzımıza çamur doluyor...
amiiin en derininden! biz bu önyargı ve zandan ne zaman kurtuluruz o zaman yaşamanın tadı çıkar gerçekten. kendi aciz ve kıt fikirlerimize ne kadar da kapılıp can sıkıyoruz hem kendimizin hem etrafımızınkileri...
hüsn-ü zan ile hem hal olma dileğiyle..
Sevgili sufi;biliyormusun ben bu sebeple tamda senin anlatmış olduğun sebep ile bebeğimi emziremedim:(
bebeğim cok cok emiyorken ve ben deliler gibi süt verebiliyorken kayınvalidemin sürekli ama sürekli "aaa bu cocuk cok emiyor, demekki süt yetmiyor, sütünmü az? senin sütün az, evet bak, bizim akraba var onun çoook sütü varmış, bebek çok kilolu şimdi, falan filan" derken ben kendimi eczaneye atıp süt arttırıcılar içerken buldum.Sonuç ne oldu biliyormusun?Göğüsde fazla süt olduğu için, koca bir apse ve göğsün boydan boya ameliyat ile kesilmesi :( bazı insanlar çok konuşuyor çok önyargılı oluyor ve insanı nelere sürüklüyor.Yazın çok güzeldi her zamanki gibi.
Sadece yürekten AMİN demek istiyorum.
ön yargı zaten insanların hem başta kaybetmesine neden oluyor hemde karşımızdakilerin incinmesine neden oluyor yani başlı başına zarar diyorum... her karardan önce 2 kere düşünmek lazım. güzel bir konuya değişmsin zaten çok güzel şeyler yazıyorsun ellerine dilineyüreğine sağlık canımcım bu arada benim blogumda sana bir süprizim var bakarsan sevirim bakman gerekiyormuş:) sevgiler canım http://www.benimblog.com/orgukelebegi/
Bloğumda sizin için bir süpriz var... :)
Tutsak ne güzel dua etmiş öyle.. Banada AMİN demek düşüyor...
Sevgiler...
Sevgili gönül dostları:
Yorumlarınız için herbirinize teşekkür eder duamı tekrarlarım:
"Tanrım boynumuzu öyle uzun öyle uzun yap ki sözler ağzımızdan süzülerek, düşünerek ağır ağır çıksın."
Yorum Gönder