SUFİ SAJA

Selamınaleykümmmmm
Uzun zamandır yazamadım evet. Kendimle baş başa kalamadım. Kalabalıklar arasında bir türlü kafamı toparlayıp iki kelam diyemedim sizlere. Neden mi? Çok işim vardı çooook. Çalış çalış bir hal oldum, işlerim çok yoğunduuu diyemeyeceğim. : ) 1,5 aydır fittiri fittiri geziyorum da ondan diyeceğim şimdi çoğunuz kıskanacaksınız biliyorum. Ohhh işten güçten fırsat bulsak da biz de biraz gezebilsek diyeceksiniz. Darısı başınıza deyip ne zamandır hayalimizde olan kış tatilimizi kısacık size de anlatacağım. İşte anlatıyorum;.

Aralık ayını yarılamıştık ki, cennetten kopmuş ama kış aylarında inler ve cinlerle beraber yaşadığımız sıcak, güneşli, güzel ilçemiz Kaş’dan soğuk ve gri Ankara’ya doğru yola çıktık Maksat sevdiklerimizi ziyaretti. Biraz da değişiklik tabii.12 saat süren yorucu yolculuktan sonra kardeşcağızımın evine ulaştık. Kendimi eski Türk filmlerindeki Kezban gibi hissetmedim değil. Kezban Paris’de. Bir yılda gördüğüm insan sayısı kadar insanı bir anda görmek, sıkışık trafikte otobüste ayakta dikilmek, alışveriş telaşına girişmek unuttuğumuz şeylermiş meğer. Alışmak bir iki günümüzü aldı. Küçük oğlumuz biraz daha zorlandı ama. Lapa lapa yağan karla tanıştı, etrafı bembeyaz görünce afalladı haliyle. Bense gençliğimin geçtiği yerlerde dolaşmaktan, gelinlik giymiş ağaçları izlemekten, yeğenlerimle, kardeşimle zaman geçirmekten, dostlarımla özlediğim çay sohbetlerini yapmaktan çok memnundum. Ama en fazla 1 hafta dayanabildim. Sıkıldım Allahhhhh…
Hava ayaz mı ayaz ellerim ceplerimde eve tıkılıp kaldık. Dışarıya çıktığımız o gün soğuktan kırılmak üzere olan kulaklarım ve donan iç organlarım, ayaklarımda dahil güneşi özledik hep beraber…Öyle böyle bir ayı devirip taşı toprağı altın olmaktan çıkıp bronzlaşmış !!! İstanbul’a doğru yola koyulduk. Her yeri gezdik süper keyifliydi demek isterdim fakat hepimiz sırayla yatak döşek yattık, hastalandık. Nedenini bir türlü anlayamasak da yediklerimizi, içtiklerimizi İstanbul’un kanalizasyonlarına bıraktık gitti. Hiç değilse bir izimiz kalsın dedik, ayıp olmasın…
Uzun mu uzunnnnnn geri dönüş yolculuğumuz İzmir’eydi nihayet. Memleketimin gözünü seveyim. Hava güzel, denizi, gevrekleri, boyozu güzel : ) Bir haftayı aşkın süredir burada olmaktan, sevdiklerimi teker teker ziyaret etmekten, oğlumu vapura bindirmekten, güneşe çıkarmaktan son derece memnunum.
İşte 1,5 ay böyle geçti gitti. Çok kolay gibi görünebilir ama kardeşimin iki çocuğu ve bir bebekle hele hele Paris’de yazmak hiç kolay değildi inanın. Şimdi oğlumun uyumasından fırsat bulunca, evimize dönene kadar beni unutmayın, hatırlayın diye geçerken uğradım Hepinize kocaman sevgilerimi gönderiyorum. Yorgun ama mutlu Ela’dan sevgiler, saygılar…