SUFİ SAJA

Vücut şehrinde ağır adım bir gezintiye çıkıp bunaltıcı sıcaklığın yanında ferahlatan serinliği arayıp durdum bütün gün. Hani “her ne arar isen kendinde ara” diyorlar ya! Ben de böyle bir sebepten içimde aradım durdum zat-ı muhteşemi, ama ne fayda? Neden sonra mavi-yeşilin dayanılmaz cazibesi bir kuş tüyü gibi görünüp bir kayboldu zihin ekranımda. Ben mi kurmuştum yoksa bende mi bulmuştum bu ferahlatan renkleri bilmiyorum. Bu cazip görüntüyü durduramadım kumandanın “pause” tuşuna ne kadar bassam da! Serinliğe özlemim; uçsuz bucaksız ormanlardan ya da dalgalanan okyanuslarda esen rüzgârla gelen hayallerden biri gibi idi sanki.

Ne zaman sevgili güneş yarı beline kadar denize gömüldü, işte o zaman elsiz ayaksız itildi pencereler kanatsızca uçtu perdeler. Baktım ki içimdeki durgun ırmaklar çağıldamaya, gözlerimdeki tuzlu pus dağılmaya başlamıştı bile…İçi cıva dolu derece düşmeye başlayınca
benim de düşüncelerim berraklaşmaya böylece şehrim hareketlenip cıvıldamaya başladı. Güneş altında çalışan yol yapımcıları, sırtında çimento torbası taşıyan inşaat işçileri, çöplerden karton ve plastik şişe toplayıcıları ve binlerce geçim için sıcağa dayanmak zorunda olan hamamlardaki külhanlardan, çöllerdeki bedevilere, Afrika’daki açlara kadar hepsi doluştu Şehr-i Tontini’ye ve başladılar kafa tutmaya.

Sen, dediler. “Sen, yalnız sen misin sıcaktan bunalan ve şikâyet eden? Oturmuşsun evinde, çeşmenden akan suyun varken, dolabında buz gibi suyun, pervaneni ya da klimanı açman mümkünken, önünde bilgisayarın, kitapların, içinde huzur ve gönlün Allah aşkıyla doluyken ne utanmaz nan-kör şeysin sen öyle hııı!"
Laf aramızda kalsın, bu sözleri duyduğumda çok utandım dostlarım çoook.
Bilip de bilmemezlikten,
Görüp de görmemezlikten,
Duyup da duymamazlıktan gelmemeğe söz verdim.

Sevgilerimle.Dilek yani Tontini