SUFİ SAJA

Yıl:4 Haziran 1937
Fener yolu istasyonu o gün hınca-hınç dolu. Semaforu açıp makası indirdim. Eskişehir’e gitmek üzere Haydarpaşa’dan hareket eden ATA’mın treninin gelişini bekliyorum şimdi. Manyetolu telefondan aldım cemali- nur olan Mustafa Kemal’imin gelişini. İçimde bir heyecan, ilk kez göreceğim çünkü ulu önderimi. Kalbimde uçmaya hazırlanan bir kelebek var sanki. O titreşimler içimdeki gönül ateşimi körüklerken bir taraftan da çiseliyor üstüme üstüme yağmur taneleri.

Ben babamı hiç hatırlamıyorum, çünkü uzun yıllar olmuş bizi terk edip öbür âleme göçeli. Annemi de teneşirde yıkanırken gördüm en son, hareketsiz, çıplak upuzun bedeni, kaplamıştı bir masanın üstünü. Bahçe duvarının ardından gördüğüm bu manzara “annemin çevresinde bir yığın kadın” merakıma mucip olmuş, kadınların elinden onu kurtarmak adına atlayıvermiştim bahçeden içeri. Hafızamda sadece onun kokusu, çıplak yıkanan hali ve göğsüne ellerimi sokup uyuyuşum kaldı. Daha sonraki günlerim;

her sabah 6 da uyanıp gevrekçi fırınından aldığım gevrekleri satarak geçti. Bu rutin gevrek satışlarım liseyi bitirene kadar hüzün ve mücadele içinde sessiz sakindi. Evlerinde kaldığım Yakup ağabeyimin“Sabahattin; Yakında liseyi bitiriyorsun, ben senin bir an evvel hayata atılıp, kendi başının çaresine bakmanı istiyorum. Devlet Demiryolları sınav açmış, bu sınava gir ve ne yap ne et mutlaka kazan!” demesine kadar “harita mühendisi” olma hayalim; dizginlerinden kurtulmak isteyen atlılar gibi hep içimde bir yerlerdeydi. Ağabeyim 1. Dünya savaşında Galiçya’da savaşan kahramanlıklarıyla ünlü biriydi. Bana Mustafa Kemal’i o sevdirmiş, onun dilinden dinlemiştim onun yüce erdemlerini. Sınav ve kurslar sonrası başarı sertifikamı alıp Atatürk’ün Demir ağlarla ördürdüğü anayurdumun Feneryolu istasyonunda hareket memuru olarak buluvermiştim kendimi. 18 Yaşımda görevli olduğum istasyonda Atatürk’ün trenini karşılamam sanki hayatımda duyup duyacağım unutulmayacak tek ve en büyük gurur ve onur kaynağımdı.
Neyse, Ata’mın trenini çeken lokomotif, buharlarını puflaya puflaya ak duvağını ve tülünü rüzgâra savuran gelin kız gibi süzülüverdi istasyona. Ben, hazıroldayım, şapkam başımda, düdüğüm dudaklarımda kaldırıyorum işaret panelimi, şimendiferle göz-göze geliyorum o anda. Mutlu gülümsüyor, (nasıl gülümsemesin ki?) kömür atarken alevler içindeki kazana Ata’mı taşıyan aracına daha bir şefkatle bakıyor, sarılıyordu işine daha bir aşkla. Onun yerinde olmak istedim o anda.
O senenin sonunda “Atatürk’le ilgili anınızı yazın bize yollayın” diye bir yarışma açıldığında ben de yazdım. Yazarken inandım en unutulmaz anının benimkisi olduğuna. Oysa yazabileceğim kelimelere dökebileceğim çok bir şey yoktu; yerimde hareketsiz, hazır olda, bir heykel gibi gururlu ve onurlu kendimi ona göstermek onu yakından görmek istercesine ben orada ruhum benden ayrı durakalmışlığım dışında. Tren; sevgilisinin koynuna uzanıveren âşık gibi rayların üstünde çeliğin çeliğe sürtünmesinden çıkan o iç gıcıklayıcı sesle yavaşça durduğunda, durmuştu sanki zaman da. Kalabalıklar susmuş başlar otomatik olarak Ata’nın kompartımanının camına yönelmişti. Atam doğruldu yerinden kompartımanın camını yarıya kadar indirip iki dirseğini zarif bir özenle camın pervazına yaslamıştı. Can alıcı gülümsemesiyle halkı selamlayışı ve göz-göze gelişimiz anı benim hayatımın bir miladı olmuştu sanki. Hemen önümde dim-dik duran iriyarı gence hitaben;
”-senin adın ne evladım?” dediğinde,
“-Ali pehlivan, efendim” demişti pehlivan gür sesiyle.
“-Bize eşlik etmek ister misin, birlikte bir şeyler içer muhabbet ederiz.”
dediğinde,
“-İÇTİM ATA'M İÇTİM seni görünce içmiş gibi sarhoş oluverdim BEN” deyivermişti. Sanki benim durumuma tercüman olmuştu pehlivanın sözleri. Pehlivan; hazır-olda bir ANIT, ben hemen ardında, sanki aşkın akıl sır ermez heyecanında kalakalmıştık.

"Sevgili dostlarım; yukarıda anlatmaya çalıştığım Atatürk’le ilgili anı babamın bana gözyaşlarıyla aktardığı bir anısıydı.. Daha sonraları Atatürk “içtim Ata'm içtim" diyen pehlivanın kendini geliştirmesine destek vermiş ve Pehlivan o zamanın meşhur bir pehlivanı olmuşmuş. Ben sadece adını hatırlıyorum ayrıntıyı bilemiyorum. Babam 2000 yılında ölüm döşeğindeyken beni yanına çağırıp eliyle eğilmemi istemişti ve “Kızım 1919 da doğdum bu sene 2000 ben inanıyorum ki Atatürk’le benim bir bağlantım var. Ben gidersem sakın üzülme dolapta rakı var bir kadeh benim için bir kadeh de atam için iç dünya 81 de ona kavuştu ben de 81 yaşımda ona kavuşacağım” dedi günlerden 4 Hazirandı, yani babamın Ata’sını ilk görüşünün sene-yi devriyesi. Ve ertesi gün 5.6.2000 babam ruhunu sevinçle teslim etti. Hepinizin CUMHURİYET BAYRAMINI can-ı gönülden kutluyorum. Sevgilerimle."

Fotoğraf:Galeri.İstanbul’dan alıntı