SUFİ SAJA

Tam 76. sokağın köşesinden sağa dönmüştü ki (gür bir sesle) uyandı hayallerinin kör kuyularından. Ayağının dibinden ileriye fırlayan sıkılıp buruşturulmuş teneke kola kutusunun metalik sesi beklenmedik bir yankı yapmıştı kulaklarında. Bir kedi miyavlayarak bahçe duvarını atlamış, bir arabanın sürücüsü ani frene basmıştı o tedirginlikten.
“-Dur biraz, hele dur biraz…” dedi öfkeli adam eli ayağı kelimelerini titreterekten. Sanki kendini affettirmek ister gibiydi yalancıktan.
“-Gel biraz, bir yerde oturalım açıklayacağım sana her şeyi!”
Zeycan’ın korkudan ağzında dili büyümüş, tükürükle dolan ağzından,
“-Açıklayacağın bir şey yok artık,” sözü dökülüvermişti. Zeycan hayatının acı dolu defterinden çıkarıvermişti adamın adını.

Kolay olmamıştı bu çıkarıvermek kararı. Sabretmiş, göz ardı etmiş, hep affetmişti… Ama işte yine de olmamıştı.
Zehir zemberek bir on yıl, ömründen sanki 40 yılını alıp götürmüştü. Şimdi de tehdit ediliyor, büyücülerden alınma “eve döndürme” duaları evinin ve bahçesinin çeşitli yerlerine gömülüyordu. Nasıl oluyorsa eline ayağına dolanıveriyordu Zeycan’ın, bu Arapça yazılarla donatılmış ufak kâğıtlar, ne yapacağını bilmez halde denize götürüp atıyor ve “özür dilerim deniz ben senin kadar engin değilim, senin bunları güzellik ve mutluluğa dönüştürme kudretin var, ne olur temizle bunları” diyordu. Adam sinirli;
“-Ben seni hiç aldatmadım, duydukların gördüklerin yalan “diye bağrınıyordu. Yoldan geçenler adamın yalvarışlarına kadının aldırmayışlarına mana veremeyip belki de adama merhamet duyup,
“-Ne vicdansız kadın!”diye söylenip duruyorlardı. Birden adam Hay-Kır-DI…
“-DUR, dur diyorum sana” ve belinden tabancasını çıkarıp,
“-Beni affetmezsen şuracıkta kendimi öldürürüm “diye kadını tehdit etti. İlk defa “kendimi öldürürüm” diyordu, o güne kadar hep “seni öldürürüm!” diye tehdit eden adam. Kadın çaresiz yanına vardı ve “ver o silahı bana” deyip teessüfle kendisine bakan topluluğun içinden onu çekiştirerek sakin bir sahil kahvesine götürdü. Bak dedi Zeycan;
“-Bizim ilişkimiz bitti. Bu güne kadar bana yaptıklarını yüzüne vurarak terk etme nedenimi sana anlatmak istememiştim. Sen istedin ben de anlatacağım” dedi. Hatırlarsan gizlice derginin birine ilan vermiştin “genç yakışıklı hassas bir iş adamıyım 20–25 yaşlarında güzel bir bayanla evlenmek üzere tanışmak istiyorum” diye. Sonra da sana yaş gününde aldığım altın kolyeyi kaybettiğini söyleyip (oysa onu satıp İstanbul’a gitmiştin kızla buluşmaya, ekstra benden de yol parası da alarak) sözüm ona amcaoğlunla bir iş konuşacaktın. Sonradan öğrendim Elvan'dı kızın adı. Dolmabahçe’de, Sultanahmet’te, Vefa’da Piyet-loti’de boy boy kucak kucağa çektirdiğin fotoğraflarını görene kadar da, senin sadakat yeminlerine inandım doğrusu. Ne zaman Elvan seni telefonla evden arayıp karşısında bir bayan sesi duyunca “siz kimsiniz?”diye sorduğunda “Ben, ben onun hizmetçisiyim!” deyivermiştim de kızcağız bir oh çekmiş,”kendisine kim aradı diyeyim?” dediğimdeyse “nişanlın aradı dersin!” demişti. İşte SADAKAT yeminleri eden “gözüm senden başka kimseyi görmez” diyen 10 yılda en az 20 kez beni çeşitli şekillerde aldatan bir kocanın evrak-ı metrukesi."Oysa benim için sadakat; ezelden ebede dünyayı aydınlatan sevginin sönmeyecek ışığıydı.Sen o ışığı kararttın 7 renk ışık veren sevginin ampulü artık kırıldı."Dedi.
“Hadi kal sağlıcakla dostum, ben seni affettim ama yine de seninle işim bitti, sana Elvan’la mutluluklar diliyorum.”deyip içtikleri çay parasını masaya usulca bıraktı Zeycan ve hemen ortadan kayboldu o anda. Çiseleyen yağmura yüzünü tutup gözyaşlarını kendinden bile saklayarak sabık kocasının adresini öğrenemediği küçücük ve huzur dolu yeni evinin yolunu tuttu.
Adam mı? Dergilere verdiği ilanlarla bulduğu bu 3. 5. belki de 10uncu kişisiyle bir müddettir hayatını kendi özgür kurallarında sürdürüyor.
Sevgilerimle.

Bu hikâye “öykü atölyesi” için yazılmıştır.
Resim:fractalontolog.com dan alıntı.