SUFİ SAJA

YAŞAMIN GİZEMİ
Bir büyüsü vardır yaşamın.Henüz birkaç saat önce doğmuş bir bebeğin ebenin kollarından annesinin kollarına bırakıldığında o büyü ile açılır bir kuş gibi ağzı.Anasının memesine döner yüzü.Büyü gibidir o içgüdüsel refleksi.O kutsal beyaz sıvıyla beslenir yaşama göz açan insan yavrusu.O büyü ile yağar yağmur yerküreye gökyüzünde asılı duran tonlarca ağırlıktaki bulutlardan .Dereler ırmaklara,ırmaklar nehirlere,nehirler denizlere ulaşır .Soğuklarla birlikte son yaprak toprağa düşünce aynı büyüyle göç eder göçmen kuşlar İskandinav ülkelerinden Elbe,Mein,Tuna'yı izleyerek güneye doğru.O büyü öptürür kişiye çocuğunun ayaklarını koltuk altlarını.Gözbebeklerinde büyür büyü, aşkla yaşamaya böyle koşturur dolu-dizgin kişi.Beğeni sevgiye sevgi Aşka dönüşür akıl ötesi.

Eğer biran gelip delice coşkular içine düşmediysek,içimiz çektiği gibi isteyemediysek yaşam sürecinde bir şeyi,en ciddi oturumda kendimizi tüm dünyadan soyutlayıp on milyar ışık yılı uzaklıktaki yeni bir galakside yeni bir yaşam kurmadıysak sevdiklerimize ve kendimize neden başladık yaşama?..Bayramlarda el öpmek gün 24 saat 12 saatini bordrolara bağlı kalarak çalışmak için mi?Hayır ufak şeylerdir bizleri yaşama bağlayan.Şefkatli bir bakıştır,ufak bir temas sıcak bir tebessüm,eşi bulunmaz pahalı armağanlar yerine küçük bir anımsayış,kuru bir kırçiçeğidir..Gönül alıştır.Geceler düşlerdeki sevgilinin bakışıyla aydınlanabiliyorsa güzeldir.kırık dökük anıların ağlatan yanı sevginin ütüsüyle düzeltilmeli.Vazgeçilmez bir aşk gibi parlamalı içimizde yanan ateş.Yoksa yaşantımızın özündeki giz kayboldumu uçsuz bucaksız okyanus ortasında yolcusuz ve küreksiz kalmış başıboş sandala döner tüm saatler.
İşimin en yoğun olduğu bir anda soyutlayıp kendimi kendimden sevdiğim bir kentte yağmur yüklü bulutlara yaslanabilmeliyim.okşayabilmeliyim Napoli'de meyva suyu satan mavi gözlü çocuğun sarı saçını.Oradan atlamalı gümüş kanatlı atım,dünyanın damındaki ülke Tibet'e karanlık dağları aşan gökırmak'a ılaşmalıyım..Şimdi Nairobİ'deyim.değişik bir müzik kulaklarımda bilmediğim aletlerle çalınan,gözlerim kapalı müziğin ritmine uydurmalıyım çıplak ayaklarımı.Vahşi bir canavar eskimemiş gözleri,dişleri ağzı;sevecen pençelerinde yokolabilmeliyim.En sinirlendiğim bir anda _Bu iş buraya kadar,herşey burada biter..diyebilmeliyim özgürce...

Mutluluk;7.25 dediğim sabahın aydınlığında,tarak yorgun- argın geziniyorsa saçlarımda,aynadaki gözlerim bana beğeniden uzak bakıyorsa,yabancı ise ellerim usuma belleğime,içimde 18 yaşının heyecanı bekleyişi kalmadıysa,ben zaten yaşamıyorum demektir.Yaşam 3 öğün yemek yemek,düzmece kalıplarda erimek,gerektiğinde gülümseyip,gerektiğinde 90 derece saygıyla eğilmek demek değil ki.Yaşarken ölmek demek ,,kötü huylarımızda haset fesat kinimizde ölmek ,sevgide aşkta o yüce okyanusta uyanmak demek.onunla onda O Olmak demek.


İçimizdeki sesin düğmesini sonuna dek çevirip Keşiş dağının gediğinde zümrü-dü anka kuşu gibi haykıramadıktan sonra 'İşte yaşıyorum' demek değil,'Eh işte yaşıyorum...' demektir bu.
Sevgiyle uçsun gümüş kanatlı atınız sonsuzluklara...