SUFİ SAJA

Ben bir saman çöpüyüm ırmak üstünde denize giden
Irmak gürüldeyerek denize koşarken,
Sanıyordum ki gidiyorum BEN.

Mevlana'nın bir hikayesinde atın sidiğindeki çöpün üstünde seyahat eden ahmak sinek gibi kendimi uçsuz bucaksız denizde gemisinin kaptanı zanneden ben;
Sidiğin;Deniz,
Bindiğim çöpün; Gemi,
Bu geminin kaptanı da olmadığım gerçeğini öğrendim çok şükür vakit çok geç olmadan.
Öğrendim HİÇ olduğumu.Bektaşinin;
"-Allah yok diyeceğim ama, hiç benim dediğim olmuyor."Dediği gibi.....

Küçüktüm ufacıktım denizi fotoğraflarda görsem-ki o zamanlar okul kitaplarında bile çok az fotoğraf bulunurdu-hazırlanırdım girmek için serin sularına.
Yakınımda gördüğümde ise, kucaklardım maviliklerini alkışlarım ve çığlıklarımla.
Ya şimdi: Anlattılar tasavvufta ırmağın ne,denizin ne olduğunu...
Giderim denizle-karanın birleştiği yere her yaz başı,
Suları tutar,okşarım okurum dualarımı.
2 oğlumla 1 gelinim eğitmen dalgıç .
"Rabbim koru benimkilerle birlikte, tüm dünya çocuklarını."
Çocuklarım daldırdı bir gün birgün daha o denizin gizemli sularına bu bedenimi.
Vazgeçtim boş-boş yüzmelerden bundan böyle.Seyretmelerle, daha derine gidebilme fantezilerimle yetindim.
Bir gün yürüdüğüm bu yolda aktığım, çağladığım sularımı dağdan tepeden aşırabildiğimde varacağım düzlükte; Sularımı emanet ettim denizin sularına, adımı unuttum, ben onda yok oldum Onda belki de VAR oldum diyeceğim belki de.
Sevgilerimle.....