SUFİ SAJA

Hani neyse kaçındığın, hoşlanmadığın şey; o gelir ya başına, Ben de sevmem:
Birini beklemeyi,
Maaş gününü,
Mevsimlerin dönüşünü,
Gidenin gelişini,
Gecenin örtüsünü,
Güneşin doğuşunu,beklemeden gelsin herşey isterim.
Zaman denen izafi kavram: beklerken uzar da uzar çünkü.
Beklenen geldi mi saatler koşar dörtnala Arap atı gibi. Sayamazsın günleri geceleri. Takvim yaprakları bir bir üst üste kapanır da hangi mevsim, hangi ay hangi boyuttasın fark edemezsin.
Hamile olup bebek bekleyen gelinlerimin yüzlerine meraklı gözlerle bakışlarım, ya da saat başı bir şeyleri bahane edip telefon edişlerim kim bilir ne çok rahatsız etmiştir onları? Beklettiklerinden dolayı suçlu bile hissetmişlerdir belki kendilerini..
Neyse o günler bir asır gibi uzun geliyordu bana o zamanlar. Telaşlı bir insan mıyım hayır! Sakinliğin ardında bir anne olmanın ne menem şey olduğunu takdir edenlerdenim o kadar. Çünkü bir anne ölümü göze almaktadır doğumhanenin kapısına geldiğinde, sadece bu özveri ve cesarettir beni bu kadar meraklı kılan şey. Babam;
“-Tabiatın kuralı bu,” kızım derdi.
”-Def-i tabii kadar kolay.”Sonra parmağını bala batırır,” baldaki çukurluk kaybolduğu gibi sendeki açıklıkta kaybolacak.”
ATA’nın yani 4.Torunumun babası, önce 30 Ağustos demişti doğum tarihi için bebeğin. Zafer bayramı ya o gün! Ata, o gün gelmedi. Bu sefer oğlum 9 Eylül de doğmalısın diye bir ültimatom patlattı.9 Eylül’e kodladı doğumu.8 Eylül gecesi sancılar ufak ufak başladı, burası İstanbul, ev Kemerburgaz’da. Evle” hastane “Avrupa Florance Nightingale Araştırma ve uygulama merkezi ” arası bir buçuk saat Gece 23.00 te yola çıkıldı, arabada marşlar çalınarak. Doğumu; Doktor Herman Bey yaptıracak. Doktorlar, hemşireler, arada sırada bebeğin yavaşlayıp duran kalp sesleri daha onlarca bitmek bilmeyen sancı dalgaları, gözle görülür bir telaş,her doktorun ayrı ayrı incelediği raporlar...vs.vs
Bir asır süren o arayı daha fazla anlatamayacağım. Siz tahmin edin.
Nihayet 9 Eylül sabaha karşı 5.57 de Ata’mız dünyaya geldi. Güzel annesinin onca mücadelesinden sonra bebeği kucağına verildi çok şükür. Beyaz bir tüy odamıza usulca seğirtti, bulutlardan süzülen yağmur, damlardan ağaçlardan tozu toprağı süzdü yıkadı. Hastaneden çıkış, eve varış aracımıza kanat takmışız gibi hoş bir akış içinde oldu. Annenin sütünü verebilme mücadeleleri, yetti yetmedi bilmecesi, doğduğundan bu yana her gün iki kez banyosu-artık bebekler göbek düşmeden yıkanabiliyor-gazının giderilmesi, gece-gündüz ayrımı, uyku düzeni bunların hepsi halledildi.
Şu anda bir haftalık bebeğimiz. Zaman zaman okula gideceği günü, hatta mezuniyet törenini, âşık olacağı, spordaki başarıları gibi şeyleri düşünüp ağlayabiliyoruz bile artık.
Yani hiçbir şey bizlere beklemek kadar zor gelmedi. Upuzun saatlere yayılmış zaman; kısaldı bir anın içine sığıverdi.
Beklerken; zaten gelecek olan, gelecekte gelmesi gerektiği anda gelecekti, ne bir dakika önce, ne bir dakika sonra. İşte Tanrı kendinden kendini yine en güzel surette yaratmıştı çok şükür.
Bir hikâye ile bitirmek istiyorum yazımı;
Anadolu’da köyün birinde kadının birinin 3 oğlu varmış. Tarlada, sabanda, biri sırtında biri karnında elinde yaba ayağında çarık onları büyütmüş. Yıllar sonra 3 oğul da meslek sahibi olmuş: biri doktor, biri mimar, biri ressam.
Ressam olan büyük şehirde ilk sergisini açtığında anacığını da davet etmek istemiş açılışa Kadın köyünden çıkıp gelmiş, elinde küçük bir çarıkla.
“-Oğulcuğum, biriktirdiğin paraları bu çarıkcığa atasın, bir de sana ana nasihati: Dünyadaki 5000 insandan biri olasın.”demiş. Oğlan mahcup arkadaşlarından utanıp anasına eğilmiş;
“-Ana’cığım dünyada beş bin insan değil milyonlarca insan yaşıyor.”
“Haaayır, oğulcuğum ben insan olan insanlardan bahsediyorum, diğerlerinden değil.” Demiş.
Benim de torunlarıma Eren, Yasemin, Ege, Ata ve Tüm dünya çocuklarına nasihatim:
İNSAN olmaları. Kalın sağlıcakla.Tontini....