SUFİ SAJA

2009 un ilk saatleri sahile ulaştığımda deniz vermişti mesajını. Sularımı sularına ulaştırmak istediğimde körfezin suları kabul etmemişti sularımı her nedense. O an anlamalıydım içimdeki dileksizliğimin nedenini. Her yıl başlangıcı; yazardım dileklerimi kâğıtlara ve denize koşardım sevinçle umutla. Oysa bu yıl başlangıcı saatlerinde bir hüzün bir dileksizlik kıvrılıp tutmuştu yüreğimin en ücra köşelerini… İçimde yargısız bir teslimiyetin cesaretiyle:” her neyse yaşanılacaklar kabulüm” demiştim… O ilk saatlerde konuştuğum ilk insandı: bir divane… Adı: Mustafa, sigara vermiştim kendisine, muhabbet etmiştik yol ortası, gece yarısı. Teselli eden bir dille konuşmuştu benimle.”Her şey gelir-geçerrr” demişti. Evet, her şey gelir geçer köprüler altından geçen ırmakların suları gibi, her şey gelir geçer...
8 Ocakta, Annemi; Babamın ölümünün 8 nci yılında yaşadığı çileli hayattan huzura uğurladım.
Ölümle göz göze geldiğim o anda yine de teslimiyetti yüreğimdeki. Ölümün nefesi sıcaktı sevgi doluydu, huzur yüklüydü sanki. Sevdim kendilerini.
Sonra başladım düşünmeye; toprağa ait bedeni terk etmek nasıl bir şey diye? Yıllarca ruhuna giydirilen elbisen ameliyatlarla yamansa da, eskiyip, yıpransa da, gözlerin görmez, kulakların duymaz, dilin söylemez, ayakların basmaz olsa da alıştığın o elbisenin üstünden çıkarılma işleminin ne kadar zor olduğunu. Son nefesin son düğmenin ne zor çözüldüğünü unutamadım. Bu gözlerimle gördüğüm güzel yüzlü ölümle sessiz sözsüz konuştum o an sanki.
”-Bırak bu senin sandığın bedene kayıtlı yaşamayı. Bir elbiseyi çıkardın mı giydirirler bir diğerini.”dedi bana. Sonra çıkardım üstümdeki mavi polar montumu geçtim karşısına “-konuş benimle” dedim. "-Konuş!kolunu kaldır, hareket et,bir söz söyle."Ama nafile... Geldim gittim baktım cesedime o öylece duruyordu iki büklüm bir köşede. Bense; özgürdüm olabildiğimce…