SUFİ SAJA

Bir Bankanın Ankara Merkez Şubesi tarihi binasında çalışıyordum o zamanlar.20 kız, "küçük cari hesaplar" servisinde her öğle tatili yemekten sonra toplanıyoruz bir muhabbet bir muhabbet öyle derinlere dalıyoruz ki geçen zamanın bile farkında olamıyorduk. Bu arada cozuttuğumuz günlerimiz de oluyordu doğal olarak. Gençlik vardı ya serde! Tarihi kapının açılıp müşterilerin koşar adım bankolara üşüşmelerinden anlıyorduk öğle tatilinin bittiğini.
Bazen tiyatro sahnesindeyiz sanki, bazen konser salonunda tüm hünerlerimizi gösteriyorduk birbirimize. Her yeni işe alınan, staj dönemini önce bizim serviste *işbaşında eğitim* alarak geçiriyor.

Taze memurun tavır ve davranışları, müşteri münasebetleri, güler yüzü vs vs test edilip; ya bizim serviste bırakılıyor, ya da başka servislere transfer oluyordu. Genç kızlar topluluğunun özenle seçilerek işe alındığı kesin de, servislere dağılımlarında ölçü neye göre yapılıyordu, kıstas neydi öğrenememiştim. O tarihlerde CV falan bilinmediğinden klasik iş başvurularımıza 6 adet vesikalık ve 3 adet boy fotoğrafı ve diplomalarımızla başvuruyorduk. Öyle özgeçmiş falan da istenmiyordu. Deneyimli eleman arayışı da yoktu Banka prosedüründe. Hatta işe alınacak memurun hiç iş deneyimi olmaması birinci tercih nedeni bile olabiliyordu. Sıfır memura; kural ve kaideler ilk iş yerinde iş başında öğretilip, baş kaldırmaların, kıyaslamaların ve isyanların önü baştan kesilmiş oluyordu. Belki de en doğrusu buydu. Çünkü evlilik ve yurtdışı gibi nedenler dışında işten kendi isteğiyle ayrılıp başka işyerine başvuran hiç arkadaşım olmamıştı. Şimdiki memurların 6 ay çalışıp, olmadı başka iş arayışlarına girmeleri işverenlerin deneyimli eleman arayışından kaynaklanıyordur belki de. Hoş şu son yıllarda adayları kalas taşıma becerilerine göre işe alan kuruluşlar var ya. Yakında sırtlarında tuz taşıtıp dere tepe yürütüp becerenleri işe almayacakları da ne malum? Bu tür sınavlar yanında bizlerin işe alınışları çekirdek fındık yiyebilme becerisi kadar kolay kalıyordu o zamanlar.
8 aday memur staj dönemimizin bitmesine 1, 2 hafta kaldığı günlerin birinde diğer kıdemli memurlarla beraber önce usuldan sonra giderek artan ritimlerde şen şakrak şarkılar söylüyorduk. Hünerlerimizi birbirimize göstermek ister gibi kendimizden geçmiş, gözlerimiz kapalı. Bankanın akustiği de muhteşem mikrofona ne hacet sanki tarihi tiyatro salonu. Servisler sıra sıra oval holün kenarına dizili, genel müdürlük birimleri o kubbenin yuvarlağındaki localarda görevlerini sürdürmekte. Biz aday memurlarınsa haberi bile yok bu ayrıntılardan. Efes antik tiyatroda bile seslerimiz ancak böyle güzel yankılanabilirdi.

Eeelbet biİr güüün, buLUşAacağızz bu bÖylee yarıım kalmAyacak
Benim içimdeee yanAn Ateş var, sevgilim ne zamAn buluşaCAğız.

Şarkının devamını getiremedik tabii. Yukarıdaki kapılardan biri açıldı ve kalantor babayiğit bir adam locasından aşağıya haykırdı;
"Hadi kızım SAHNEYE sahneye!” diye.
Hepimizin başları oluktan su içen civcivler gibi önce yukarıya kalktı ve anında yutkunabilmek için adı geçen kellelerimiz önümüze düştü. Kıdemli memurlardan birinin; “genel müdür, genel müdür” diye fısıldamasıyla, bizim ilk sözümüz “eyvah! İş akdimize son verildi” oldu.

*Devamı yarın*
Bu yazı "öykü Atölyesi" için yazılmıştır.