SUFİ SAJA

Hikâyeler okuduk, Masallar dinledik olmayanı oldurduk, gidilmeyene gittik, görülmeyeni gördük bir zamanlar. Kanatlandık uçan halılarla, uyandırıldık kervanlardaki develerin boyunlarındaki çıngıraklarla. Rüzgârın kapıp getirdiği badem çiçeği kokularında sarhoş olup duyduk yârin sıcak busesini yanaklarımızda. Kapattık gözlerimizi aktık yerçekimine doğru içimizdeki ırmaklarla.
Kurt olmaktan geçtik.
Kurt olup KUZU postuna bürünmekten de.
Karar verdik hep kuzu olup kuzu kalmaya. “Yeriz, içeriz “ dedik, çobanımızın bizi yaydığı dağlarda geçitlerde. Birbirimize yaslanıp korunuruz ısınırız soğuktan üşüdüğümüzde. Karar verdik yaratıldığımız o ilk günde. Yeşil hapı yuttuk onun için gönlümüz huzurlu hep yeşili gördüğünde. Anlayamadığımız bir hüzünle eğeriz başımızı ığıl ığıl çalan kavalın sesiyle. Sonra da bakarız çobanımıza aşk ve sevgiyle. Gün Geceye ulaşınca çobanın bir ıslığıyla toplanır, usulca ayaklarımız ulaştırır bizi ağılımızın yoluna.”Koyun gelmiş koyun gidecek” derler bizim için, kontur garantiyiz bizi bayram seyran kesince cennete gideceklerini sananlara. Sırattan üstümüzde geçirecekmişiz bizi kesenleri sözüm ona, sonrada ocaklarda pişip yenmişiz adımız olmuş kavurma. Kurt olmaktan iyidir kuzu olmak yine de değil mi? Yoksa milleti aldatmak için koca kurt kuzu postuna bürünür mü?
Bu arada unutmamak gerek çoban köpeklerinin bizi kurda yem etmemek için çektiği eziyet ve görünümünü!
Masallar da her zaman mazlumun lehine bitmeli.
Sevgilerimle.

Resim:www.hadwab.com dan alıntı.