SUFİ SAJA

Mutluluk nedir?
Çok parası olan mutlu mudur ya da sevdiklerinle birlikte yaşayan mı? Mutluluk kimine göre paradır, kimine göre vicdan. Kimisi yalnızlıktan hoşlanır, kalabalıktan bazısı. Ailesinden kopamayanlar da vardır aramızda, başkalarını ailesi yerine koyan da. Ben yüzlerce çocuğu yüreğimde büyütmeyi seçtim kendime. Nasıl mı?
Küçük parmakları vardı hepsinin. Elimi sıkı sıkı tutarlarken sanki gitmemden korkuyorlardı. Soğuk kurutmuştu yanaklarını. Saçları kıvırcık, düz; taranmış ya da karışık… Ama kokuları; taze kına kokusundan farksızdı. Başka nasıl tarif edilebilir, bilinmez. Boyları üst baldırıma kadar gelen bu çocukları görebilseniz keşke! Kollarıyla biri bacağıma sarılırken bir diğeri merdivene çıkmış beni öpmeye çalışıyordu.

Kurak iklimin derisi kurumuş çocuklarıydılar sadece. Elleri sem-sert, yaşlarından 10 yaş büyüklerin elleri gibiyse de, yürekleri çok küçüktü daha. Onlar benim güzel Tulgalı’mın onurlu gelecekleriydiler. Şaşkınlığımı gizleyemedim o miniğin elimi sıkıca tuttuğu an. Gözlerim yaşardı. Güneşten gözlerimi alamadım. Işık ışıktı gözleri bana bakarken. Sonra bir diğeri geldi, sonra bir diğeri. Git gide çoğaldılar etrafımda. Hepsi AÇ-tı başlarının okşanmasına. Hiçbir ihtiyaçları yoktu, sevgi hariç. Bir değseniz saçlarına sanki dünyanın bütün şekerlemelerine sahip oluyorlardı. Çoğu ailesinin 10. çocuğu, en küçüğü ve sevgiye en çok ihtiyaç duydukları yaştaydılar. Oysa anneleri sabahın beşinde su taşımaya koyuluyordu. Onları sevmeye sıra geliyor muydu bilmiyorum. Kadın olarak burada doğmak başlı başına bir hikâye… Bu sevgiye aç, utangaç yüreklerin tutunacağı kaç kişi vardı kim bilebilir? Bilemediğimiz birçok hikâye olsa da evlerine götürdükleri bir avuç sevgi size daha da bağlanmalarını sağlıyor. Sizi bir lider ve hatta bir ebeveyn olarak gördüklerini hissedebiliyorsunuz. Sizi dinlerlerken o kadar çıplaklar ki. Hiçbir riya hiçbir yalan yok yüzlerinde yakalayabileceğiniz. En ASİsine bile tebessümle yaklaştığınızda size en içten şekilde yaşamının bütün kapılarını açıyor.
Kış mevsimi sizin kapınızı çalmak üzereyken, burada günden güne kendini hissettiriyor. Ama ben İzmirli biri olarak; artık Van’ın sert ve soğuk kışlarına, onların o sıcak elleriyle katlanabileceğimi biliyorum. Ve aslında küçücük elleriyle ahır temizleyen, 2 yaşındaki kardeşine annelik yapan, koyunlarını otlatmak için okula gelemeyen bu çocuklar için burada nefes almadığım için, çok ama çok mutluyum…

Fotoğraf: www. haccecanblogspot.com'dan alıntı.