SUFİ SAJA

2009 yılının ilk dakikaları her yıl yaptığım rutin sahile çıkma eylemimi gerçekleştirmiştim dostlarımla. Soğuk hava buz gibi ciğerlerime işlerken nakşını; örtünmüş sanki bir görev gibi zevk ve duygusallıktan eksik uzanmıştı sahile adımlarım. Eve hızlı adım ters yüz dönerken Mithat paşa caddesinde, karşılaşmıştım benden sigara isteyen, sarı yağmurluklu divaneyle.”Metin olmak lazım, katlanmak gerek” demişti “acılara.”Ben de soğuğu ve yolda ilerleyen dostları oracıkta unutup, ben onun, o da benim sigaralarımızı yakıp, bir de kulak arkasına bir sigara takıp, muhabbeti koyulaştırmıştık, isminin Mustafa olduğunu öğrendiğim divanemizle. Çokbilmiş gibi de ahkâm kesip “acıların tekâmülümüz için gerekliliğini savunmuştum ona kendi dilimce.”Adama buz kara köz olur bu rüzgâr dikkat et kendine” demiş, çocuk gibi örtmüştüm kirli atkısını boğazına bağrına.

Çok biliyorum ya! Erenlere emanet edip kendisini mutlu yıllar dilemiş ayrılmıştım yanından. Yüzüm aydınlanmış “ne konuştunuz? Diyen dostlarıma ucundan kenarından açıklamıştım konuştuklarımızı. Koca kadın, seke seke sekmiştim eve dönerken yol boyu. Bütün sene de sektim dersem yalan olmaz doğrusu…
8 Ocakta annemin kalıbını gömdüm toprağa... Kazalar.. Hastalıklar… Varlıklar… Yokluklar… Yaşadım birbiri ardı sıra.”Zehiri bal eylemek,” karanlıkların örtüsünü kaldırmak formüllerini araştırdım çoğu kez bu sıra. Ülkemin üstünde esen karayel, beden ülkemdeki keşişlemeyle çarpışıp durdu uzun süre zannımca. "Adama buz, kara köz olan rüzgar" gibi mücadeleyle geçip gitti hayatımdan bu yılım da.Bir yıl içinde hiçbir gün karşılaşmadım o divaneyle, ta ki 2 gün önce çorba içene kadar “Kırçiçeği” isimli restoranda. Aceleyle kalktım oradan, ama yine de onu yakalayamadım hızlı adım peşin sıra gitsem de.
Belki 2010 la ilgili bir mesaj alır kendisinden; sözlerini artık daha iyi değerlendirebilirim diye. Bir yıl daha tekâmül ettim ya! Acılarla büyüdüm, olgunlaştım ya kendimce… İnşallah öyledir…
Şimdi yepyeni bir yılın eşiğindeyiz. Umutlarımı kaleme almak, evrenle, blog dostlarım, kardeşlerim, insanlıkla, ailem, sokağım, şehrimle ilgili türlü türlü dileklerim taa yüreğime çöreklenmiş olsa da, “nasıl olsa hep Allah’ın dediği oluyor” diyerek bu yıl yazamıyorum buraya. Duaların gücüne inanıyorum da, Allah’a yazılan dilekçelerin bu iletişim karmaşasında yabana gitmesini istemediğimden “dua ve dilekçe yazma hakkımı” saklı tutuyorum, çok daha önemli zamanlara… “Her şey merkezinde, bütün ve tam” diyorum. Sevgilerimi gönderiyorum sizlere.
2010 da her şey çok güzel olacak inanıyorum.