SUFİ SAJA

Lise yıllarımda kiminin hatıra defteri dediği benimse adına;"Beni Yaratanlar" taktığım bir defterim vardı.İlk sayfasını birinci ve en önemli en vazgeçilmez ilk yaratıcıma atfetmişim. 16 yaşının o masumluğunda demişim ki; "İlk yaratıcım: ey yüce Tanrı:"
"Sen beni yaratırken insanoğluna şöyle dedin sanıyorum; Alın size emanet ediyorum, yedirin, büyütün, terbiye verin, okutun...Seni küçükken sakallı bir dede olarak tasavvur ettim.Seni öylece sevdim..Fakat sonra seni tanımak için muammaları(o zamanlar sırlara denirdi) çözmeye kalkışmadım. Sen çocuklarla beraber oynuyor, bulutların içinde yürüyor, şimşeklerle kollarını bize uzatıyor ve yağmurlarla bize iniyorsun...Sen çiçeklerle yüzümüze gülümsüyor sonra yükseliyor ağaçlarla ellerini bize sallıyorsun. Yüce TANRI yalnız sana inanıyorum..."diye yazmışım.Sonraki sayfada kendimi tanımlamış;

" Kayısı çiçeklerinin, gelinciklerin tomurcuklarının açıldığı zamanlarda bu yaşama gözlerimi açtığımı, rasyonalistlerin dediği gibi doğuştan bilgili olmadığımı beni yontup şekil verenlerin beni yaratanlar olduğunu, onlara çok şey borçlu olduğumu falan yazmışım.Daha sonraki sayfalar sırasıyla Anneme ithafen, babama ve değer verdiğim sevdiğim kişilere ayrılmış sırasıyla.Önce ben onların bana kattıkları değerleri dilim döndüğünce ifade etmiş, şükranlarımı sunmuşum. Daha sonraki sayfaları onların benim hakkımdaki fikir ve düşüncelerine öğütlerine ayırmışım...Çocukluk işte...
Çok sevdiğim edebiyat hocam 70 yaşındaki Osman Ocak'a da o defterimde bir sayfa ayırmışım."İnancından, sevgisinden ve ahlakından bizlere tohum eken, aklımızın evine değil de aklımızın fecrine bizi ulaştıran sevgili Hocama" diye başlamışım sözlerime. O da bana muhteşem elyazısıyla "seni bir mihenge vursam değerine değer biçemem.Hamid'in Makber adındaki kitabının önsözünde bir cümle var; bu acz bir feryad koparır, yahut pek karanlık bir şey söyler, yahut hiç bir şey söyleyemez de kalemini ayağının altına alıp ezer, bunlar şiirdir. İşte ben de bu çeşit bir şiir yazdım senin için.Bahtiyar, mes'ut ol kızım." demiş. Müzik hocalarım İnci Dİnçer ve Mahir Dinçer'e ayırdığım sayfalara ise; "hayatıma ruh katanlar 1-2"diye başlık atıp takdir ve teşekkürlerimi sunmuşum. İnci Dinçer'in ortaokuldaki ilk büyük konserinin hatırası karanfili hala benim için yazdığı sayfaya yapışık durmakta... Sanat tarihi hocam Kaya Özsezgin'e ayırdığım sayfayı; "Bize biraz-larla yetinmemeyi, dolu-dizgin yaşamak gerektiğini öğreten hocam"a diye ithaf etmişim.Ve bunun gibi daha nice yaratıcım cap-canlı o sayfalardan hala bana bakıyor.O sayfalarda olmayıp da hafızamın sayfalarından apaçık gülümseyenlere de, internet aleminde beni okuyup yorum bırakan, yol gösteren, benim sayfalarına gidip çok şeyler öğrendiğim sizlere de şükranlarımı borç bilirim.
Geçenlerde Mihenk taşını merak edip, görmek isteyişim beni selin kuyumculuğa kadar götürdü. Gördüm ki mihenk taşı kara bir taşmış... Ama altının gümüşün bile değerini ayarını biçecek kadar,hakikati ve kıymeti insanın gözüne sokacak kadar yetenekli ve sihirli bir taş...16 yaşımda Edebiyat hocamın "seni bir mihenge vursam" sözü bakın beni nerelere getirdi ve yarım asra yakın bir zaman sonra o taşla tanışmama sebep oldu çok şükür.
Hepinize sevgilerimle.