SUFİ SAJA

Ah be sufim, bu Cibran beni hep alıp götürür, bu anlayış, bu yürek nasıl bir zeka ile harmanlanmış.
ne güzel söylemiş, düşünmeden vermek, mersin ağacının kokusunu salıvermesi gibi. bin kere okusam sıkılmam.
elimzdekilerin hepsinin bizim olduğu ve bunu kesinlikle hakkettiğimizi sanma yanılgısındayız. oysa elmdekilerin bir kısmı, gerçek sahiplerine verilmek üzere emanet sadece. e öyleyse niye sahibine değilde bana verildiki? böyle olmasaydı neyle imtihan olacaktık. sınav soruları önceden verilerek imtihan olur mu hiç. şu soğuk günlerde düşünmek lazım, dışarıda paltosuz, btsuz nice insan var, dolaplarımızı bir açıp baksak acaba onların paltoları ve botları bizim dolalarda olmasın:D
canım sufim, günün güzel olsun.

Esselamü aleyküm ve rahmetullah..
Yazı çok güzeldi emeğinize sağlık. Bazen inanamıyorum kendime, bi ihtiyaç sahibini gördüğüm zaman vermek istiyorum ama neden en güzelini en iyisini kendime saklama arzusu, yada kullanmadığım bidaha dolaptan bile çıkmayacak olan elbisemi vermekten niye bu kadar çekiniyorum, yoksa bunun adı kıskançlık, bencillikmi..
Vermek, çok veya az değil, Tamamen saf bir kalp ve halis bir niyetle yapılan amellerdir. Mevla içimize VERME isteği versin ve bizi Canla bağışlayanlardan eylesin..
Sevgi ve saygılarımla..

okuyacağım sıradaki kitabımın cibran'ın "ermiş" olduğunu düşününce güzel bir tesadüf oldu burada bir hikayesiyle karşılaşmak...

ben de okumak isterim bir yere kaydedeyim ki bu güzel öykülerden daha fazla istifade edebileyim :)
ellerine sağlık :)

Ne güzel bir paylaşım olmuş bu, buradaki bilgi paylaşımı da aslında bir nevi vermek değilmi...

Sadece bu bölümü okumak bile insanı düşüncelere sevk ediyor , inşallah bu kitabı okumak için kendime zamn yaratabilirim

Paylaşım için teşekkürler.

Güzeldi, teşekkürler.

Birini tanıdım, öyle hak etmeyen birini övüyorduki şok oluyordum, zira aldatıldığı halde aşağılandığı halde övüyordu. Beyaz eşyanın en iyisinin alınması, 5yıldızlı otellerde ve tattil köylerinde kalınması vermekdi onun için, oysa verdiği herşey malındandı adamın..yürekten değil, samimi gerçek sevgiden değil, hem malından kacandığı dünyalıktan, zira kazandığı bir karakteri yoktu adamın, ve alanın ölçüleri yanlıştı.

Her zaman olduğu gibi bu yazınızda çok anlamlıydı..

İnsan neyi verdiğine değil verirken neyi satın aldığına dikkat etmelidir.

Bu konuda : 9/111-112

Öykü güzeldi fakat,
Ben farklı bir yorum getirmek istiyorum...
Eğer vermekten kasıt maddi unsurlar ise Ben vermeyi yada insanların ellerindekini vermeye zorlanmasını/ikna edilmesini doğru bulmuyorum...

Sebeb..Halil Cibran öyküsünde, bir tür sosyal düzen kurabilmek için maddi şeylerin değersizliğinden, birgün nasılsa verileceğinden..dolayısıyla; Vermenin doğallığında falan bahsederken.. Maddiyatın maneviyattan daha değerli olduğuna bizleri ikna etmeye çalışıyor. Fakat, bu ikna gayreti dahi maddi unsurlara bağlı haris insanları bıyık altından güldürmeye yetipte artar bile..
Çünkü, Eğer ellerindeki gerçekten değersiz ise bu talep niye diye soracaklardır böylece sizin tüm ikna çabanız hoş bir seda olarak kalacaktır..?
Ayrıca haksızda sayılmaz..Zira; hiçbir manevi değer yaşayan bir canlı için bir lokma ekmeğin yerini tutamaz..
Bence onun yerine elinde olmayan insanların nasıl kazanacaklarını gösteren bir sistem (ki kimsenin merhametine ihtiyaç duymadan onuru ile yaşabilsinler) insanlara daha yardımcı olur...
Çalışamayacak ve bakıma muhtaç insanlar içinse bir devlet kurumu görevlendirilip toplumun ortak ödediği vergilerden bakımları yapılabilir..
böylece kimse kimsenin merhametine, keyfiyetine vs..muhtaç olmaz..

Ancak bu eleştiri Halil Cibran gibi bir üstadın öyküsünün değerini de azaltmaz...
Saygılarımla

:))

Vermek cok guzel
Verdıkce huzur buluyor büyüyor ınsan..

Verebilmek,paylaşabilmek her şeyi..
İçten ve gönülden elbette..insanca
incitmeden..kırmadan.........
Yine çok güzeldi.
Saygılarımla,

Vermek çok güzel, yada daha yumuşak deyimle paylaşmak.
Öyle ki! "Zaten benim değil senin de hakkın var" benimsendiğinde alıcının da boynunu bükmek yerine daha dik olabileceğini bilmektir.
Öykü çok güzel, paylaşımın için çok teşekkürler. Ve bu öykü, vermek, paylaşmak o kadar geride kaldı ki! Şimdilerde "ben" "bizim"
çok ön planda. Verenler, verme duygusunu reklam amacı güdenler. Zaten hakkı olanı "sadaka" adı altında bile kabul etmeye mecbur olanlar. İşte bu günümüz.
Halil Cibran taaa o günlerden bugüne seslenmiş, keşke duyulabilse
Sevgiler...

Bana ait değildir, verdim dediğim.
Emanet olanı iletmektir yapılan, Yaradana hizmet etmektir...

Ama verileni, benim vermediğimi bildiğim halde yine de huzurla hatta minnetle dolar yüreğim. Sonra duyduğum huzur ve minnetin hemen ardından endişelendiğim olur..Yoksa veren elin bana ait olduğunu mu düşündüm derim.

Cibran'ın mersin ağacındaki kendiliğindenliği kazanmak mümkün mü dersiniz?

Canımın içi Tontinim;

Şimdi okuduğum yazının ana fikri, "vermek" olduğuna göre; Bu vermenin şekli nasıl olmalı?
Benim aklıma takılan soru bu..

Vermek, her zaman almaktan değerlidir. mealinde bir sözümüz var. Bu söz üzerinden gidildiğinde, bu söz Hüseyin Soykök'ün dediği gibi anlaşılsa bence de daha iyi olur.
Halil Cibran'ın bu sözlerinin değerini anlayabilmek için, Hz. Muhammed'in yaşadığı döneme gitmek gerekir.
O dönemden sonra, yavaş yavaş bu anlayıştan vazgeçilmiş ve şahsi biriktirme dönemi başlamıştır.

Bu nedenle, ben de Hüseyin'in fikrini destekliyorum. Günümüz dünyasının gerçekleri açısından.
Ancak, olması gerekenin de, Halil Cibran'ın bu yazıda anlattığı gibi olsa, dünyamız daha güzel olur elbette.

Canım Tontinim, şahsında Halil Cibran'a teşekkürümüzle beraber, Allah'ın rahmeti üzerine olsun dileklerimi ve bu yazıyı bulunduğu yerden çıkararak, bizlerle paylaştığın için de sana çok teşekkür ediyorum.

Sevgilerimle..

Sevgili guguk kuşu;
Derkenar;
Beenmaya;
Funda;
Elvan;
Eserce;
Aysema;
Alizafersapci;
Onuncu köyün adamı;
Hacivat;
Hüseyin soykök;
Öykü;
Jivago;
Yaşamın Kıyısında;
Lodoscu;
Arzu Breda;
Dostlarım Tüm yorumlarınız bana ilham oldu ve "mersin ağacının kokusunu saçması gibi" yazısını yazdım.Hepinizin de anladığı gibi Halil Cibran'ın maldan mülkten değil de maneviyattan vermekten bahsetme konusunu kendi dilimce açmaya çalıştım.Yorumlarınıza cevabım ana sayfadadır. Hepinize kucak dolusu sevgilerimle.

Sayın büyüğüm Sufi,
Yazınız, yaşamın bir sınav olduğunu hatırlattı ve düşününcede hiçte başarılı olmadığımız çıkıyor ortaya çünkü keseri hep kendimize doğru yontmuşuz oysa bu dünyadan göçerken 3 metre bezi bulamayanlarımız var.
Harika bir yazı. Elleriniz dert görmesin ışıklandırdınız bizi.
Saygılarımla