SUFİ SAJA

Ezel zaman içinde, ebed sonsuz içinde diye başlayalım masalımıza,develer tellal olmadığı zamanlara gidelim bakalım hep birlikte. Diller ayrılmadan Adem'le Havva doğmadan önce, masal bu ya,yine de bir aile yaşarmış bu koca âlemde. Para falan icat edilmemişmiş daha o zaman.
Kızıl derili bir adam yaşarmış yeryüzünde. Adı; “Kapkara yıldızsız gece”ymiş ve sevgili biricik karısının adı da;“Bembeyaz ışıklı sabah”mış. adları:SA-YE-TU olan 3 kızla, adları: KI-MA-LA-MO olan 4 oğulları varmış bu çiftin.Bu 7 kardeş

babalarının çizdiği sınırların dışına çıkmadan her sabah kendi dünyalarında kâh birbirlerine kayarak karışarak alt-alta üst-üste kendilerine döşek olmuş anaları “Bembeyaz ışıklı sabah”ın koynunda boy atıp gelişip büyümüşler. Birgün babalarının bir el darbesiyle yerlere kapaklanmış 7 kardeş.KI’nın kıpkırmızı olmuş elleri ve yüzü. Diğer kardeşlerine de sıçrayan kan oracıkta annelerinin de kızgın boğa gibi burnundan öfke dumanları çıkarmasına sebep olmuş. Ne yapmıştı şimdi bu çocuklar? Baba Kapkara’yı bu kadar ne sinirlendirmişti? Neden kapkaraydı Kara babanın gözleri?...Onun gözlerini birtek SA-TU ve MA güldürebiliyormuş herzaman.Sarılmışlar babalarına, çıkmışlar omuzlarına, başına YE-KI-LA-MO adına özür dilemişler babalarından. “Sen bizim annemle beraber yaratıcımızsın. Bir hata yaptıysak senden özür dileriz “demişler..Baba, “Kapkara yıldızsız gece” hatalarını söylememekte direttikçe diretmiş. Neden sonra tüm kardeşlerin bir olup MO’yu tartaklayıp iteleyip oyun alanlarına almak istemediklerinden babalarının onlara kızdığını anlamışlar.SA’yı kulağından tutup LA’nın üzerine defalarca fırlatıp atmiş Baba Kara. Sa; La’nın üzerinde yıldızlar kadar parlak izler bırakmış.Oysa MO kardeşleri KI-MA-LA’nın tüm duygusal ve ritmik zekalarına yakın yaratılışta bir çocukmuş. Kardeşlerinin hepsine sevgi ve şefkat besler, onlarla uyum içinde yaşayabileceğini kanıtlarmış.
İşte böylece babamız Kara ve 7 kardeş hergün başka başka şekiller resimler çizmişler ana Beyazın döşek olan bağrına. Kâh karışmışlar birbirlerine, kâh ayrılmış sınır koymuşlar aralarına.Kara babanın marifetiyle renkten renge girmişler. Ma; beyaz anasıyla karışıp döşemiş gökyüzünü ve denizi, Sa ile Tu birleşip güneşe el atmışlar. Ye; “ormanları ağaçları bana bırakın, ben boyarım” demiş. KI-SA-TU her rengin üstüne çiçek, böcek olup yerleşmişşş... Hatta KI kadınların dudaklarına ruj olmuş, tırnaklarına oje. İçimize girip kan olmuş, bülbülün dalını beklediği ağaca gül olmuş kendince. Böylece mutlu mesut yaşayıp gitmiş 7 kardeş Kara baba ve Beyaz analarıyla, taa ezelden bu güne..
Sevgilerimle.

Resim:Victor Bregeda.