SUFİ SAJA

Amerika'lı Thournbourg ismindeki ekonomi uzmanının Van'daki Akdamar adası gibi bir adası olsa Türkiye'ye yerleşeceğini söylemesini Soner Yalçın'ınAmerikalılar hangi adamızı istedi yazısından okuduğum gün Van'la ilgili anılarımı yazmak geldi aklıma.Yeniden yola çıkışım biraz hüzünlü oldu. Satıp savılmış vatan topraklarımı yeniden gözyaşlarımla ıslatıp, yeniden dualarımı ekmek istedim dağına çimenine adasına gölüne.Bu 3 yazı; bir feryadın yazı dizisidir. Anı, seyahat, eğlence yazısı değil..VAN:1 ve VAN:2den sonra VAN:3 le yeniden karşınızdayım işte.Sadece Van mı? Fethiye, Kuşadası, Kaş-Kalkan, İzmir,Alanya,Datça, Mersin vb.nice el altından satılmış güzelim memleket topraklarımız içindir gözyaşlarımla yıkanmış dilden dökülen gönlü yaralı sözlerim."Sattık da alıp götürdüler mi?" diyeceksiniz belki de.


"Ay ben öldüm mü ki vatanıma yâd adam gire, canım sağken düşmanın atının tırnağını vatan toprağıma bastırmam!" diyen 85 yaşındaki Van'lı Selbihan Ninenin ruhu yüzüsuyu hürmetine onun gibi "ülkeme yâd adam sokmam"diyebilmeyi isterdim ben de.

2.Rüyamda; önümde önlük, ağaç ekmek teknesinde tahta tokacımla ekmek yoğuran bendim. Belki de bir deste tandır ekmeği yapıp şah Abbas'a götüren kaleden muhasarayı kaldırtan Selbihan ninenin ruhuydu bana "yürekli olmamız gerektiği" mesajını veren.Kim bilebilir?
Neyse,Martıların sesleriyle uyandırıldığımızda kahvaltı yapmadan düştük Van gölü ve Akdamar adasının yoluna...Kardeşim Tutsak; "hadi bakalım abla adada neler var anlat bize!" deyiverdi. Hani, rüyalarımla dalga geçmek amaçlı biraz da sitemkardı sözleri."Görmedin gitmedin ama olsun sen gitmeden de görürsün!" diye de biraz alaylı sözlerine söz ekledi .Kendimi sınavda gibi hissetmiştim bir an.Söylemeyeceğim, sadece rüyamda gördüklerimin resmini çizeceğim dedim.İçime gölün turkuaz sularının ışıklı-mavi serinliğini çekip kalemi elime alıp bakın neler çizdim.Asma yaprakları ve üzüm salkımı,çıplak bir kadın-erkek,eller ve kuşlar ve birkaç hayvan resmi.Çizdiklerim bunlardı.Tekne iskeleye yanaştığında binyıldır ayak basmayı özlediğim toprağı öpesim geldi.İskelenin hemen yanında şimdi duruyormudur bilmem boyum kadar ikiye bölünmüş, dişi kristal yumrusu dörtbir yana ışıklar saçıyordu.Okşadım herbir fasetasını, kimbilir kaç asırda oluşmuş ve onu elleyecek elleri beklemişti oracıkta.Akdamar kilisesine yaklaştığımızda bizim çocukların yüzlerini görmenizi isterdim.Çizdiğim simgeleri gösterip "denize atılan o adamı çizmemişsin ama!" diyorlardı.
Yaşanılmış efsanelerin duvar üstü fresklerde anlatıldığı bir yerdi orası.Yaş sıvanın üstüne madeni toz boyalarla, yaşanan olayları ve kişileri resmeden ustalar, fresklerin köşesine bucağına simgeler nakşedip sırları saklamışlardı. Okumayı bilen yine gözleriyle okuyordu da; kelimeleri değil ancak renkleri, simgeleri, ifadeleri kabartmaları okuyup hikayeleştirebiliyorlardı.Oranın tarihini genç bir gönüllü vatandaş anlattı bize. Merak iyi şeydir bazen, sorarak Bağdat bile bulunur bence. Vaspurakan kralı 1.Gagik tarafından keşiş 1 Manuele yaptırılmış bir manastır kilisesi olarak geçiyormuş kayıtlarda.İncil ve tevrattan alınmış çeşitli sahneler, Yunus peygamberin denize atılması, Hz Meryem ve kucağında İsa, Ademle Havva ve cennetten kovuluşları sahnesi, Hz Davut ve Goliat mücadelesi, ateşte 3 ibrani genci,aslan inindeki Daniel, başı haleli abbasi halifesi Muktedir bir elinde kadeh, diğerinde üzüm salkımı tutar şekilde kazınmıştı duvarlara. Bunlar dışında onlarca hayvan figürünün ve üzüm asmalarının sarıp sarmaladığı bir yapıydı Akdamar kilisesi.Ya içi? Ya TAMARA efsanesi? ya asur kraliçesi Semiramis ve ARA'nın aşkı?

Onlar da, az zaman sonra...
Sevgilerimle.